جهرم از شهرهاي بسيار قديمي ايران است که نام قبلي آن گهرم بوده‌است. فردوسي در شاهنامه از آن در عصر ساسانيان ياد کرده و نام دلاور ايراني يعني گهرم بر آن نهاده‌است. هم چنين در تاخت و تاز اسکندر از جهرم نام برده مي‌شود و اين شهر را در عصر پادشاهي بهرام گور دشتي بي آب مي‌خواند. جهرم يا گهرم به معني جاي گرم است. به استناد نوشته‌هاي استخري، ابن بلخي و حمدالله مستوفي، جهرم قلعه بزرگ، معروف به خورشه و خورشاه داشت که فاصله آن تا شهر، پنج فرسخ بود. باني اين قلعه، خورشه، عامل خلفاي بني‌اميه در جهرم بود. اين قلعه بعدها به همت خواجه نظام الملک وزير مشهور سلجوقيان تعمير و مرمت شد و در آن زمان اين شهر در جنوب ايران بزرگترين آبادي به حساب مي‌آمد. در نهايت پس از پيروزي اعراب اين شهر را جهرم خواندند. يکي از جنگهاي اعراب و ايرانيان و شايد آخرين آن در اين شهر واقع گرديد که تعداد کشته‌ها آنقدر زياد بوده که کوهي در غرب جهرم محل اين درگيري به کوه شهدا معروف شده‌است و دره‌اي نيز به نام دره لاشه (جسد) معروف گرديده‌است.