طبق آثار به جا مانده موجود مانند: « بناي تاريخي آسال(عصارخانه)»، «قلعه آسال»، «چاه دِيلَو يا دولاب»، «گاو چاه‌ها و سنگ قبرها، و سنگ آبهاي گَبري» و آثاري که طي نيم قرن گذشته از بين رفته مانند: «تُنب پَرگُو» و تپه معروف به «تُمب حسن گِنا» خور يکي از شهرهاي کهن لارستان مي‌باشد و قدمت آن به قبل از ورود اسلام به ايران مي‌رسد، و گروهي از پيروان دين زرتشتي در خور مي زيستند که مردم آنها را «گبريان» يا «گَوريان» نيز مي نامند. محل سکونت آن ها قسمت هاي شمالي شهر بود. که تا نيم قرن گذشته خندق، و تپه پَرگُو نيز با همان شمايل اوليه پا برجا بوده است بيشترين مهاجرت ها به خور در زمان صفويان و بعد از آن اتفاق افتاد، که قلعه خواجه غلامرضا (برج سفيد) در اين عصر بنا شده و همچنين بناهاي به جا مانده از گذشته مانند قلعه آسال و بناي آسال نيز در اين دوران مرمت کلي گرديد. به دليل قرار گرفتن خور در مسير راه کاروانيان و جاده تجاري لار – بندرعباس و به خاطر واقع شدن بر روي سرزمين کم ارتفاعِ مخروط افکنه کوه هاي«تنگ خور» و وجود آب و سفره‌هاي زير زميني مناسب مورد توجه قرار گرفته و به تدريج به جمعيت اين مکان افزوده شد

موجوديت خور در زمان حکومت ناصر الدين شاه قاجار رسميت يافته است. «حمام تاريخي» و «مسجد محمد رسول الله (جامع قديم)» نيز در عصر قاجاريه بنا شده است که متأثر از معماري زنديه مي‌باشد.