اين منطقه در قديم با نام دورَگ و بخشي از آن با نام سورَگ شناخته مي‌شد. اين نام‌ها در زمان ورود عرب‌ها به صورت دورق و سُرَّق تلفظ شد.
رود سورگ در نزديکي شهر را اردشير پسر بهمن‌اسفنديار حفر کرده بود.
در جوار شادگان قديم نيز روستايي به نام بوزي قرار دارد که آن را با باسيان قديم يکي دانسته‌اند. (ياقوت حموي يکي از تيره‌هاي ايراني کرد را باسيان ذکر کرده‌است.)
بعدها طايفه بني خالد در محل شادگان فعلي نشيمن گرفت و در سال 1160 قمري شيخ سلمان کعبي بر اين طايفه غلبه کرد و شادگان فعلي را با نام فلاحيه بنياد گذاشت.
شادگان نامي باستاني است که رودخانه طاب يا به‌قولي يکي از شاخه‌هاي رودخانه خيرآباد با اين نام ناميده مي‌شود. در آغاز دوره پهلوي اين نام قديمي براي دهکده فلاحيه نيز به‌کار رفت.
مُسَعَّر بن مهلهل در سياحت‌نامه خود (بنا به نقل ياقوت حموي) مي‌نويسد:
از رامهرمز به دورق آتشکده‌ها در دشت اين منطقه ديدم و در اين ناحيه ابنيه عجيبه و معادن بسيار است. در دورق آثار قديمه از قباد بن دارا باقي است. آنجا گوگرد زرد دريايي دارد که گوگرد آن در جاي ديگر يافت نمي‌شود. قومي از راويان به دورق منسوبند.