رحيم آباد از جانب شمال محدود است به شهر ساحلي کلاچاي از شرق به ارتفاعات و باغات چاي و مرکبات واجارگاه از توابع بخش کلاچاي از جنوب به مناطق ييلاقي اشکور و از غرب به شهرستان املش. اين شهر در پاي کوه سماموس و نزديک به رودخانه پولو‌رود، از ديرباز زمستانگاه خوانين اشکور بوده است.
بقولي بالاترين سطح سواد در استان گيلان را دارا مي‌‌باشد. هم اکنون اکثر ساکنان اوليه آن به ديگر نقاط ايران مهاجرت کرده اند. از مشاهير اين شهر مي‌توان به آيت الله طلوعي گيلاني و آيت الله معصومي نام برد. ساکنان شهر به سه طايفه جور حياطي (بالا حياطي)، من حياطي (ميان حياطي) و جير حياطي (پائين حياطي) تقسيم مي‌شوند که مربوط به حياطهاي موجود در تابستانگذران اهالي، شوئيل، که معتبرترين آبادي اشکور به شمار مي‌رفت، مي‌شود. من حياطي‌ها را از طايفه هزاراسب مي‌دانند(موسي مسعود، کتاب گيلان، بخش تاريخ اشکور) که خود تاريخي ديرينه داشته و در گذشته‌هاي دور سرزمينهاي اشکور و حتي لرستان، خوارزم و ابرکوه ردپاي آنان را مي‌توان يافت. قديمي‌ترين گنبد ايران (گنبد عالي ابرکوه) به دست يکي از افراد طايفه هزاراسب به در قرن 4 ه ق ساخته شده است. بافت شهر هم اکنون با آنچه 30 سال قبل داشت، تفاوت کرده و غالب ساکنين آن را مهاجرين روستاهاي همجوار تشکيل داده‌اند در حاليکه که اهالي بومي به شهرهاي ديگر حتي کشورهاي ديگر کوچيده اند.