نام لنگرود، براي نخستين بار در سال 512 هـ.ق. در متون تاريخي ذکر شده است. اين سال مصادف با مرگ سلطان محمد پسر ملک شاه آلب ارسلان است. در دوره صفويان، خصوصاً در دوره سلطنت شاه عباس اول، شهر لنگرود مرکز حوادث مهمي بوده است. فرار احمد خان حاکم لاهيجان از لنگرود و دستگيري اعضاي خانواده وي توسط کيا فريدون حاکم گيلان و تحويل آنها به شاه عباس، از جمله رويدادهاي مهم اين دوره شهر است. نادر براي سرکوب تاتارهاي شرق مازندران و توسعه تجارت و دستيابي به دريا، لنگرود را براي ايجاد پايگاه دريايي و کارخانه کشتي‌سازي انتخاب کرد و در توسعه آن کوشيد. در زمان قاجار نيز لنگرود مورد توجه قرار گرفت. اين شهر، امروزه يکي از مناطق زيباي گردشگري در استان گيلان است.
از خانواده‌هاي اصيل لنگرود مي‌توان به خاندان رهبر قصاب اشاره نمود که از لنگرود هاي اصيل هستند و بيشتر خاندان آنها در راه پشته ساکن هستند از نوشته‌هاي تاريخي چنين استنباط مي‌شود که زمين‌هاي اطراف لنگرود مساعد بوده و به مرور زمان و توسعه بازرگاني در گيلان، لنگرود هم رونق يافته و در زمينه‌هاي کشاورزي خصوصاً کشت کنف از شهرهاي مهم محسوب گرديده، همچنين در زمينه صنعت داراي صنايع فلزي از جمله تفنگ سازي (شکاري) بوده که به علت مرغوبيت و کيفيت، خريدران زيادي داشته است.