آثار بدست آمده در اين منطقه نشان مي‌دهد که در هزاره چهارم پيش از ميلاد انسان متمدن در آن مي زيسته است . تپه‌هاي تاريخي متعدد و نوشته‌هاي جغرافيدانان قرون اوليه اسلامي نظير « ابودلف مهلل خزرجي » در مورد آثار تاريخي " هنديجان " که قديمي ترين سند مکتوب در مورد آثار تاريخي " هنديجان " است شاهد ديگري بر رونق اقتصادي و زندگي اجتماعي سازمان يافته مردم اين ديار در هزاره پيش از ميلاد است . وجود لغات و اصطلاحات تاريخي که ريشه در زبان عيلامي دارد و آيين هاي نمادين حاکي از گذشته‌هاي پربار فرهنگي و غني آن است .

در نزديکي " هنديجان " آثار بندرتاريخي « " مهرويان يا مهروبان " » و شهر تاريخي « " ريواردشير" » قرار داشته است كه "مهرويان" از دوره عيلامي تا قرن چهارم هجري و احتمالا تا مدتها بعد نيز بندرتجاري مهمي بوده است که از طريق آن کالاهاي سرزمين هاي دور و نزديک و حتي کشور چين وارد منطقه مي‌شد و نيز مشاهده شده است که در شهر " ريواردشير" کشتي مي ساختند. رونق و آباداني "هنديجان" عليرغم جابجايي محل شهر به دليل تغيير مسير رودخانه پس از اسلام نيز ادامه يافت و اين منطقه در قرون اوليه اسلامي بزرگاني چون علي بن مهزيار اهوازي را در دامان خود پرورش داده است .