ارگان/ آرياگان/ ارجان در زمان ساسانيان در محلي که هم اکنون در بخش شمال بهبهان واقع است و يادگارهايي از تمدن عيلامي را در خود جاي داده است بازسازي شده و به نام آرياگان ناميده شد. آرياگان در زمان ساسانيان يکي از چهار شهر مهم ايران بود. زمينهاي حاصلخيز و آب کافي که از رودخانه‌هاي مجاور تامين مي‌شد باعث رونق کشاورزي اين منطقه شده بود. قرار گرفتن بر راه بين فلات ايران و جلگه خوزستان ارگان را به مرکز تجاري تبديل نموده بود که اهميت استراتژيک غير قابل انکاري داشت. بيشتر زمينهاي آرياگان به کشت انگور و زيتون اختصاص داشت و گونه‌هاي مختلف غلات در ارگان بسيار پربار بودند. ناصر خسرو قبادياني بلخي در کتاب خود مي‌آورد که کشت زيتون در ارگان به اندازه‌اي بود که وقتي از زمين به بالا مي نگري ديدن آسمان امکان ندارد. ارگان آخرين شهري بود که در برابر يورش اسکندر مقاومت کرد. سردار محلي ارگان به نام آريابرزن (آريوبرزن) در تنگه‌اي به نام "تنگ تکاب" (شمال بهبهان کنوني) راه را بر اسکندر بست و به همراه تمامي يارانش شهيد شدند. بعدها بر اثر زمين لرزه شکستن سدي که بر رودخانه تاب/طاب (مارون کنوني) بسته شده بود ارگان به زير آب رفت. مردمي که از زلزله و غارت قبايل کوچ نشين مناطق مجاور (کهگلويه کنوني) جان به در بردند در منطقه‌اي که پيش از آن محل نيايششان بود و بهان ناميده مي‌شد گرد هم آمدند و براي چندگاهي آنجا زيستند. بعدها گروهي از مهاجرين دياربکر (در ترکيه کنوني) به اين افراد افزوده شدند و در محلي که بهتر از "بهان" بود شهري را بنا کردند که به"بهان" ناميده شد. پس از يکجا نشين شدن عشاير اقوامي از "لر"هاي کوچ نشين در اطراف بهبهان سکني گزيدند که زبان و آداب و رسومشان به کلي با بهبهاني ها متفاوت است. در همين زمان و پس از تقسيمات جديد کشوري بهبهان از استان فارس جدا شده و به استان خوزستان پيوست.