با تمام جستجوهاي انجم شده به وسيله نگارنده ، آغاز دقيق شكل گيري و نحوه سكونت اوليه ساكنان روستاهاي اين بخش ، اطلاعات جامع و مستندي به دست نيامد . آنچه كه به دست آمده حاكي از اين است كه بردخون از دير باز در اين كشور پهناور شناخته شده و مورد توجه بوده است . «تاريخ ايران» ، «بردخون» را يكي از بنادر مهم اداري اعتبار و شهرت از ايالت فارس دانسته و آن را به همراه بندر سيراف ، بندر هرمز ، بندر عباس ، بندر لنگه ، بندر سينيز و بندر ريگ ، از مهمترين مراكز تجاري – بازرگاني روزگار خود قلمداد نموده است . بدون شك بردخون مورد نظر نويسنده تاريخ ايران ، بردخون كهنه ( ساحلي ) است . اما از سال 1333 هجري قمري ، (1915 ميلادي) به بعد ، بيشتر بر سر زبان ها افتاد .در جريان جنگ اول جهاني كه انگليسي هاي متجاوز عليرغم اعلام بي طرفي ايران – به جنوب كشورمان حمله كردند ، بوشهري ها ، تنگستاني ها و دشتستاني ها و به فرماندهي رئيس علي دلولري ، شيخ حسين چاهكوتاهي ، زاير خضر خان تنگستاني و حمايت روحانيون منطقه به دفاع برخاستند و خالو حسين بردخوني با 200 سوار لز بردخون به ياري آنها شتافت .
بسياري از آثار مكتوب كه از بردخون و توابع آن ياد كرده اند ، از دقت كافي برخوردار نمي باشند . در حالي كه به روايت بسياري از پيران روزگار ديده اين ديار ، هر آبادي در اين خطه مسمايي داشته كه بيانگر ويژگي هاي اقليمي و بومي خاصي آن بوده است . در اين ميان تنها دكتر سيد جعفر حميدي در «فرهنگ نامه بوشهر» ، با وسواس و دقت نظر ستودني با اين مسئله برخورد كرده است .  مغدان ، شهنيا ، آبكش ، كناري و ... هركدام نام هايي هستند كه در برخورد ، حكايت ها و راز و رمز هاي بسياري دارند . به عنوان مثال وجود آثار و بقايايي كه نشاندهنده زندگي «مغ»هاي زردشتي در حاشيه شرقي روستاي شهنيا با فاصله 2كيلومتري از «مغدان» قرار گرفته اند ، محقق را به تامل وا مي دارد . از طرفي «موه دو» در گيش محلي (موه=نخل+دو=دان(پسوند مكان) نامي است كه در يكصد سال اخير به اين روستا اطلاق شده است و ساخته اذهان مسئولان دولتي آن روزگار است ، چرا كه اصلا در گويش محلي «مخ» به اين معنا وجود نداشته و ندارد . اين اشتباه ممكن است از آنجا رخ داده باشد كه مرز گويش اين منطقه با گويش مناطق همجوار – بويژه تنگستان – براي آنان روشن نبوده است .  در هر حال ، بحث و بررسي و علاقه پيرامون تاريخ كهن اين ديار ، به فرصتي ديگر نيازمند است .  مكان هاي تاريخي  جاي جاي اين ديار جاي پاي حادثه يا خاطره هاي است كه همچون روياهايي با طنين ضرب آهنگ گام هاي روزگار بر آن نقش بسته است . هر نامي ، دري به انديشيدن به روي آدمي باز مي كند و نقبي به غبطه و انده و دريغا مي گشايد .