تاريخ‌نويساني همچون حمزه اصفهاني، نام پيشين اين شهر را ريواردشير (ريشهر) نوشته‌اند و نقل کرده‌اند که خط پارسي ميانه گشته‌دبيره (گشتگ‌دبيره) که کتاب‌هاي پزشکي و اخترشناسي را با آن مي‌نوشتند از اين بندر برخاسته‌است.همچنين نوشته‌اند که گروهي از دبيران ساساني پس از فتح تيسفون به‌دست عرب‌ها، به ريشهر (ماهشهر) پناه بردند.

نام کهني که پس از آن در متون براي اين شهر ديده مي‌شود ماچول است. اين نام بعدها به صورت ماشول و معشور درآمده و سپس با تصويب فرهنگستان زبان و ادب فارسي در سال 1344 اين نام به ماهشهر تغيير پيدا کرد. مردم بومي به آن مه‌شور مي‌گويند.

ماچول منطقه‌اي سرسبز بوده چنان‌که ابن بطوطه جهانگرد اندلسي در سفرنامه خود نوشته‌است: «از بندر ماچول تا هندوان در زير سايه درختان راه مي‌رفتيم و در روز روشن از انبوهي درختان کم‌تر نور آفتاب را مي‌ديديم.» هندوان در اين‌جا نامي ديگر باري هنديجان است.

حمدالله مستوفي بناي شهر را به لهراسب کياني نسبت داده‌است. در ناحيه ريشهر از روزگار ساساني و اشکاني گمرکخانه وجود داشته‌است. در سده چهارم، فاصله ريشهر تا ارگان (اَرَّجان) و مَهرُبان يک مرحله بود. حمدالله مستوفي آن را «ريصهر» ضبط کرده و گفته‌است که پارسيان آن را ريشهر مي‌گفتند و به «بربيان» نيز معروف بود. هواي آنجا گرم و متعفن بود، به طوري که مردمش در تابستان به قلعه‌ها که هواي خوب داشته مي‌رفتند.